Czy słyszałeś kiedyś o typografii rzymskiej? Czy wiesz, jakie są ich cechy charakterystyczne lub jakie są ich typy lub rodziny? Jako twórca musisz dokładnie znać rodzaje liter, których możesz użyć w swoich projektach.
Dlatego przy tej okazji skupimy się na tej czcionce, abyś poznał ją dogłębnie i wiedział, kiedy najlepiej jej używać i dlaczego. Zaczniemy?
Co to jest typografia rzymska
Pierwszą rzeczą, którą powinieneś wiedzieć, jest to, że rzymski krój pisma jest największą ze wszystkich rodzin krojów. Ponadto możesz go znać całkiem dobrze, ponieważ inną z nazw, pod jaką jest nazywany, jest „szeryfy”. To jest list tradycyjny i używany, bo zapewnia odpowiednią proporcję do każdego z elementów, co pozwala na całkiem dobrą czytelność i którego wykończenia lub zdobienia dodają mu elegancji.
cechy
Dzięki temu wszystkiemu zdasz sobie już sprawę, jakie są cechy typografii rzymskiej. Jeżeli jednak coś przeoczyłeś lub nie zrozumiałeś, porozmawiamy z Tobą o tym bardziej szczegółowo.
Pociągnięcia z wykończeniami
Typografia rzymska lub szeryfowa Charakteryzuje się wykończeniem lub dekoracją na końcach liter. W ten sposób można nadać mu drobny szczegół, który sprawi, że litera będzie bardziej elegancka. Ale powinieneś wiedzieć, że w zależności od tego, do której „rzymskiej” rodziny należy list, ozdoba ta będzie mniej więcej. Na przykład w starożytnej typografii rzymskiej szeryfy są nieproporcjonalne i lekko nachylone. Z drugiej strony w stylu przejściowym wykończenia te są proporcjonalne, a nachylenie również ma tendencję do zaokrąglenia.
Czy to oznacza, że w typografii rzymskiej istnieją różne typy? Tak, to prawda i jest to coś, o czym porozmawiamy nieco później.
Uderzenia z modulacją
W związku z powyższym każda rodzina tego kroju pisma Posiada inny rodzaj modulacji, który czyni je wyjątkowymi i które można dostrzec gołym okiem.
Typy lub rodziny typografii rzymskiej
Zagłębiając się nieco w typografię rzymską, powinieneś wiedzieć, że ma ona sześć różnych rodzin, każda z własną charakterystyką i kształtem litery. To są:
typografia starożytnego Rzymu
Można go również znaleźć jako krój pisma weneckiego lub humanistycznego.
Charakteryzuje się, ponieważ ma ostre zakończenia (to znaczy prawie na końcu) i szeroką podstawę. Pociągnięcia składają się z cienkich w części wznoszącej i grubych w części zstępującej. Dzięki temu każda litera jest odbierana jako dość intensywna, ciężka i gruba. Ponadto mają duże odstępy między literami, co sprawia, że każda litera sprawia wrażenie zestawu samego w sobie.
Wizualnie będzie się wydawać, że pismo jest spójne z pismem starożytnego Rzymu, kiedy pisali piórem. A kreski tych liter próbują uchwycić istotę tej ręcznej kaligrafii.
Aby dać ci wyobrażenie o tym, jakie czcionki należą do tej rodziny, są to: Minion, Sabon lub Centaur.
Garaldy
Garaldas to kolejna rodzina typografii rzymskiej i wiele osób umieszcza ją albo w starożytnej typografii rzymskiej, albo w typografii przejściowej. Chcieliśmy go jednak wydobyć, abyście mogli go lepiej poznać.
To ewolucja starożytnej typografii rzymskiej poprzez lekkie złagodzenie jej cech. Swoją dziwną nazwę zawdzięcza dwóm typografom: z jednej strony Claude’owi Garamondowi. Z drugiej Aldo Manuzio.
Jak sprawdziliśmy, charakteryzują się one imitacją sposobu, w jaki litery i cyfry starożytnego Rzymu były wyryte w kamieniu za pomocą dłuta.
Dzięki temu pociągnięcia są bardziej zaokrąglone, z lepszą kontrolą litery i mniej szalonymi proporcjami jak w poprzednich.
W tym przypadku do tej rodziny zaliczałyby się źródła takie jak Garamond czy Palatino.
Przejściowy rzymski
Ta czcionka też jest znany jako racjonalistyczny lub neoklasyczny i reprezentuje nową ewolucję w typografii rzymskiej. Na początek traci swój wyraźny kontrast, który zwykle ma, a przekątne stają się bardziej płaskie lub bardziej trójkątne.
W przeciwieństwie do innych, kreski charakteryzują się tym, że są cieńsze niż grube i mają większą okrągłość, szczególnie w przypadku małych liter.
Do tej rodziny typografii rzymskiej należą Baskerville, Century Old Style czy Times New Roman.
Nowoczesna typografia rzymska
Można to tak nazwać didoną, klasycyzmem lub imperium. Konkretnie, podobnie jak w przypadku Garaldy, termin Didona pochodzi od dwóch rodzin liter (lub typografów): Fermína Didota i Giambattisty Bodoni.
Ten typ czcionki charakteryzuje się m.in wykończenie liniowe, pod kątem do pałek liter. Ponadto w wersji kursywnej nachylenie jest dość ostre i przypomina pismo kaligraficzne.
Jeśli chodzi o pociągnięcia, są one bardziej zmienne, co pozwala na łączenie cienkich i grubych bez zachowania proporcji każdego z nich.
Oto kilka przykładów: Bodoni, Mona Lisa, Bauer czy Didi.
Typografia egipska
Wreszcie szósta rodzina w typografii rzymskiej to egipska. Charakteryzuje się tym, że wszystko „Patyczki” litery będą miały tę samą grubość i mogą być kwadratowe lub okrągłe, ale dość duże.
Mimo to jest to jedno z najczęściej używanych źródeł do redagowania książek i tekstów ze względu na łatwość czytania. I nic dziwnego, jeśli weźmiemy pod uwagę, że wynikało to z zapotrzebowania branży na krój pisma, który byłby duży, atrakcyjny i gruby, tak aby nagłówki wyróżniały się.
Czy ty też wiesz jak to się nazywa? Płyta szeryfowa, czworokątna lub mechaniczna. Przykładami tej rodziny są: Playbill, Robotik, Memphis czy Clarendon.
Na ogół Wszystkie kroje pisma rzymskiego stosowane są przede wszystkim w długich tekstach lub nagłówkach, ponieważ sposób ich zaprojektowania (dostarczony lub nie) zapewnia widok bardzo łatwy do odczytania i nie powodujący problemów z rozróżnianiem liter.
Jak widać, typografia rzymska, mimo że jest starożytna i oferuje różnorodność pociągnięć, jest nadal bardzo ceniona ze względu na rodzinę czytelniczą (i wizualną), jaką oferuje. Znałeś ją? Czy wiesz o rodzinie typografii? Czytamy Cię w komentarzach.